Όταν ήταν σε προσχολική ηλικία τα παιδιά και πηγαίνανε στο κατάλληλο για την ηλικία τους σχολείο (ναι, αποφεύγω τη λέξη παιδικό σταθμό. Σαν parking αυτοκινήτων ακούγεται) , δεν ήξερα πως να μάθω πως περνάνε εκεί που περνάνε ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους.
Το παιχνίδι ρόλων
Κάνουν παρέα με παιδιά; Περνάνε ευχάριστα; Ζορίζονται; Με τους παιδαγωγούς νιώθουν οικεία; Και ένα σωρό άλλες απορίες είχα μόνιμα. Και έτσι, κάπως τυχαία είχαμε κάποια ξύλινα παιχνίδια μπροστά μας και στήσαμε ένα σχολικό περιβάλλον. Χωρίς να έχω στο μυαλό μου να εκμαιεύσω πληροφορίες. Και παίξαμε ένα παιχνίδι ρόλων σχεδόν από το πουθενά. Εκείνη η γωνίτσα λοιπόν στο σπιτικό μας είχε μείνει για αρκετές μέρες ως το σημείο που παίζουμε σχολείο.
Έτσι, συνειδητοποίησα – σε συνδυασμό και με τους αργούς ρυθμούς που είχαν τότε τα απογεύματα μας – ότι με ένα έτοιμο στημένο περιβάλλον παιχνιδιού να μας περιμένει, το παιχνίδι ρόλων έκανε τη δουλειά του… πληροφοριοδότη. Μπορεί εκείνες τις στιγμές να μάθαινα μόνο τα διαδικαστικά, αλλά η σχέση μεταξύ γονιού-παιδιού ενδυνάμωνε και αυτό μας έδινε τη δυνατότητες σε άλλες στιγμές να συζητάμε και τα λίγο πιο δύσκολα.
Οι πρωταγωνιστές
Αυτό που σίγουρα πρωταγωνιστούσε σε πολλά παιχνίδια ρόλων πάντως ήταν κάποιες ξύλινες φιγούρες που είχα βρει τυχαία μόνο σε κάτι blog του εξωτερικού και τα είχα προμηθευτεί από μια εταιρεία της Πολωνίας. Στην Ελλάδα τα peg dolls δεν υπήρχαν πουθενά. Όταν άνοιξα το Book & Play, η πρώτη – πρώτη σκέψη ήταν πως θα φέρω στην Ελλάδα αυτήν την κασετίνα με τις τόσες φιγούρες.
Η κόρη όταν ήταν 7 χρονών στην ονομαστική της εορτή, αντί για γλύκισμα, έδωσε στους συμμαθητές της μη βρώσιμο κέρασμα: από ένα τέτοιο κουκλάκι ζωγραφισμένο από την ίδια.
Τα βιβλία ως συνοδοιπόροι
Ε ναι, με ξέρετε νομίζω πλέον. Τα βιβλία πρωταγωνιστούσαν στη ζωή των παιδιών από όταν ήταν μηνών. Τα έβαζα στη βιβλιοθήκη με τρόπο να τα βλέπουν ανα πάσα ώρα και στιγμή και άλλαζαν κάθε εβδομάδα. (Πχ είχα 5-6 βιβλία τη μια εβδομάδα σε εκείνα τα ράφια και την επόμενη έκανα μικροαλλαγές) Παρατηρούσαν τις εικόνες και λάτρευαν να βλέπουν τα βιβλία που έχουν λεπτομέρειες και ήρεμη εικονογράφηση. Ειδικά τα silent books τα έπιαναν στα χέρια τους σαν να ήταν κάθε φορά η πρώτη φορά που τα βλέπανε.
Όταν άρχισαν να μιλάνε ή να περνάνε ώρες στο σχολείο, τα βιβλία ήταν αφορμή να ξεκινάνε συζητήσεις. Αλλά ακόμα και που καθόμασταν απλά αγκαλιά και τα διαβάζαμε παρέα ήταν μια ακόμα στιγμή σύνδεσης ώστε να ενδυναμωθεί η σχέση μας.
